Onze democratie is aan het vergaan
maart 4, 2012 § 5 reacties
Beste Burger,
Wilt u alstublieft uw verantwoordelijk nemen.
U kunt zeuren over de politici, maar u kiest ze zelf. Is er een gebrek aan goede politici om uit te kiezen? Ga dan zelf de politiek in. Mist u inhoud in Den Haag? Vraag u dan af waarom er überhaupt inhoud nodig is, als u niet de moeite neemt een partijprogramma door te lezen.
Dames en heren, de democratie brokkelt recht voor onze neus af en dat is onze eigen schuld. Onze medeburgers in de media praten met pracht en praal over het politieke spel: hoe goed een moeilijke vraag gepareerd wordt, alsof het een bokswedstrijd betreft. Een spel waarin de waarheid verdraaien en niet de waarheid zelf de hoogste kunst is. Televisie waar we kritiekloos op inschakelen en nieuwsberichten die we selecteren op sensatiegehalte.
Politici boren elkaar de grond in om de gunst van de kiezer. Jaar en dag stellen zij het partijbelang al voor het algemene belang en niemand die dat een gekke praktijk vindt. Wat wil de kiezer vragen ze zich af, vertel het ons lieve kiezer zodat wij het u kunnen beloven! De gunst van de kiezer, die onderhand niet meer weet welke belofte nog iets waard is. De kiezer, tevergeefs wachtend op goed advies.
Doet dit u de moed in de schoenen zakken? Dan bent u hoofdverantwoordelijk voor de teloorgang van de democratie. Als mensen van goede wil het vertrouwen verliezen, wie redt onze democratie dan? U kunt praten u kunt roepen, houdt u niet stil; teruggetrokken in uw individuele wil. Sluit u aan bij een politieke partij, organiseer uw zelf en trek u niet terug, er is zoveel te doen. Begin om niet langer te roepen wat uw rechten zijn, maar vraag uzelf af wat uw burgerlijke plichten zijn. Verlies niet het vertrouwen in de democratie, hoe kunt u in godsnaam uzelf wantrouwen? Burgers ontwaak uit uw sluimer, onze democratie is aan het vergaan.
Vriendelijke groet,
Een medeburger
Open Brief aan het Geweten 
Dag Guido,
Je hebt helemaal gelijk; zeuren maar niets doen is voor veel medeburgers de normale gang van zaken geworden. Eigen verantwoordelijkheid nemen behoort vaak niet meer tot het repertoire.
Het is onbegrijpelijk hoeveel moeite, tijd en energie er verbruikt wordt bij klagen, terwijl diezelfde energie positief aangewendt èn het probleem helpt oplossen èn een goed zelfgevoel geeft.
Afwachten tot de ander eindelijk eens iets doet, daar wordt de mens dus erg afhankelijk van. Terwijl zovelen zich bij hoog en laag beroepen op hun individuele vrijheid. Maar verantwoording nemen wordt vaak – al dan niet – subtiel de kop ingedrukt. Bij mijn laatste werkgever, in de intellectuele omgeving van een grote wetenschappelijke boekwinkel, werd eigen initiatief ook al niet erg op prijs gesteld. De managers zien maar al te graag, dat het denken(?) aan hen wordt overgelaten.
Ik zie het ook in onze wijkraad: met twintig mensen proberen we het leefgebied van zo’n twaalfduizend mensen op peil te houden of te verbeteren. Wanneer er problemen zijn weten bewoners feilloos de wijkraad te vinden – die het probleem gaat oplossen… Maar het blijkt schier onmogelijk nieuwe leden te werven. We zijn er nog steeds niet uit hoe hier verandering in te brengen.
Het juiste voorbeeld blijven geven en de beledigingen en aantijgingen langs je af laten glijden. Van de zijde van de gemeente – die o zo graag de burger wil betrekken bij haar bestuur [deels uit kostenbesparing!] – krijgen we soms ook frisse tegenwerking. Maar ja, wij willen graag prettig wonen in een leefbare buurt, dat pakt de gemeente ons niet af.
Het is een zaak van volwassen attitude. Brood en – vooral – spelen helpen daar niet bij. Goed onderwijs, niet alleen gericht op optimaal economisch functioneren, is een groot geschenk. Het aankweken van eigen onderzoeksinteresse èn het bevorderen van een gezond zelfbewustzijn. Maak de ander eens een compliment; gratis en toch leuk.
Wilhelm Reich schreef hierover een duidelijk boek, al in 1948: Rede an den kleinen Mann (Listen little man). Maar het is pas decennia later uitgegeven. Waarom? Blijkbaar toch te brisant.
Marcel Meijer Hof
Je middels een wijkraad inzetten voor een fijne leefomgeving, jezelf betrekken, dat zijn inderdaad de fijnere burgerlijke activiteiten die een democratie nodig heeft en haar zo mooi kan maken.
Natuurlijk liggen ego’s vaak nog in de weg. Het is makkelijk als je het allemaal zelf voor het zeggen hebt. Als gemeente is het gewenst een burger erbij te betrekken, maar er echt naar luisteren is nog een stapje moeilijker. Een iets subtieler ego hebben we denk ik nog wel even evolutie voor nodig. Met goed onderwijs komen we ondertussen ook al een aardig eind en daar mag inderdaad meer focus op ontwikkeling en minder op cijfers liggen.
Dag Guido,
Afwachten en klagen is inderdaad niet de weg. Toch ben ik juist erg hoopvol en positief over de toekomst. Hoe de invulling daarvan is weet ik niet, maar een omslag is zeker zichtbaar en wordt steeds zichtbaarder. Als je goed om je heen kijkt zie je de bewustwording alleen maar groter worden. Alleen het gaat buiten de politiek om.
Ik zie ontzettend veel mooie initiatieven opstarten onder de burgers, in diverse richtingen, er is naar mijn idee juist iets moois aan de hand.
Mensen worden bewust. En verzamelen zich, ontplooien initiatief vanuit dat bewustzijn en niet vanuit ‘plichtgevoel’ . De waarde van het algemeen belang boven het individu. De politiek lijkt daar niet op aan te sluiten. Zij lijkt in feite steeds meer overal achteraan te lopen. Weer een systeem wat zichtbaar niet meer werkt.
Het komt niet meer van bovenaf maar van binnenuit. Dat lijkt mij waardevast en zeer hoopvol.
Annemarie,
Er zijn inderdaad veel mooie initiatieven, bijvoorbeeld wat betreft duurzaamheid of economische betrokkenheid. Als een initiatief van binnenuit komt ten goede van het algemene belang, is dat precies de burgerlijke betrokkenheid waar ik naar op zoek ben.
Toch is het denk ik wel zorgelijk als mensen de politiek niet vertrouwen of er niet langer terecht kunnen. Misschien komt die aansluiting vanzelf wel weer, met een politieke omslag of nieuwe partijen. Maar als het enkel langer asynchroon gaat lopen dan is het nog maar de vraag of de stap vooruit op een stabiele manier gemaakt gaat worden, ik zie toch ook wel een risico van instabiliteit hierin.
Hoi Guido
Raak.
Maar ook schiet mij de aan Plato toegeschreven uitspraak “Eerst Monarchie, dan Oligarchie, dan Democratie, dan verval” te binnen…
Je oprechtheid en geloof in de democratie zijn iets waar ik bijna stil van word. Als je terug kijkt in de tijd is democratie inderdaad een buitengewoon kostbaar systeem dat zeer ongewone voorrechten biedt aan burgers binnen de gemeenschap.
Rijst de vraag in hoeverre dit voorrecht verzand is in louter gladde performances voor een camera en of er binnen de ‘thansch’ in zwang zijnde mediacratie nog enige overlevingskansen zijn voor een gedegen verhaal vanwege de kracht van de inhoud.
(wellicht is dit laatste nooit 100% het geval geweest, maar dat terzijde)
Op korte termijn zie ik meer in kleinschalige aanpak in eigen beheer dan in (inter)nationale politiek. Dus iets doen in de wijk of met gelijkgestemden, jazeker, daar komt het uiteindelijk op neer!
Groet en dank,
Bas / Oderius